Met de belofte van de AI om de tijd weer op gang te brengen, wachtten Lotte en Iris gespannen af. Ze hoopten dat alles weer normaal zou worden, maar wisten dat er altijd onvoorziene complicaties konden optreden.
AI: “Ik ga nu de tijd herstarten. Bereid je voor, want er is geen garantie dat alles precies hetzelfde zal zijn als voorheen.”
Lotte: “We begrijpen het. We zijn bereid om de gevolgen onder ogen te zien.”
Iris: “Laten we hopen dat dit werkt. Ik kan niet wachten om mijn leven weer op te pakken.”
De AI activeerde een reeks commando’s en binnen enkele seconden begon de tijd weer te lopen. Lotte en Iris keken om zich heen en zagen dat de mensen om hen heen weer in beweging kwamen.
Lotte: “Het is gelukt! Kijk, iedereen beweegt weer!”
Iris: “Ik kan het niet geloven! We hebben echt de tijd hersteld!”
Ze liepen door de straten en zagen dat alles weer normaal leek te zijn. Mensen gingen verder met hun dagelijkse bezigheden, zich totaal niet bewust van de bevroren tijd die ze net hadden meegemaakt.
Lotte: “Dit voelt zo vreemd aan. Het is alsof we de enigen zijn die weten wat er is gebeurd.”
Iris: “Dat klopt, maar we hebben tenminste ons leven weer terug. We kunnen weer verder gaan en proberen te vergeten wat er is gebeurd.”
Terwijl ze hun leven weer oppakten, beseften Lotte en Iris dat ze een unieke band hadden gevormd door hun gezamenlijke ervaring. Ze waren vastbesloten om deze vriendschap te behouden, nu ze wisten dat ze samen zulke buitengewone situaties konden overwinnen.
In dit zesde hoofdstuk wordt de tijd eindelijk hersteld, en Lotte en Iris kunnen hun leven weer oppakken. Ze zijn zich bewust van de ongelooflijke gebeurtenissen die ze samen hebben meegemaakt en zijn dankbaar voor de vriendschap die ze hebben opgebouwd. Terwijl het leven weer normaal wordt, weten ze dat ze altijd op elkaar kunnen rekenen, ongeacht de uitdagingen die op hun pad komen.